Dağlar sâfa durmuş “Boşnak” iline, 
Rüzgâr hüzün taşır “Osman” eline, 
Bir Sırp girmiş gül bahçesine, 
Dağlar, dağlar şimdi ağlıyor gibi. 

Dağlar bir kızıl alevde yanar kor gibi, 
Avrupalı duymaz, bakar kör gibi, 
Rus’un orda gözü var gibi, 
Dağlar, dağlar şimdi ağlıyor gibi. 

Hayâl oldu görülmeden rüyamız, 
Kan gölünde boğulmadan davamız, 
Uyku tutmaz bin çit gözle duamız, 
Ah u zarım bir gün ola tutmaz mı? 

Ne nazlı yâr kalmış, ne çocuk, ne ana. 
Derindedir dokunmayın yarama. 
Ey ulu toprak! Beni de al bağrına, 
Bin cân fedadır bir “BAYRAK”, bir de “VATAN”a. 

Hani bir zamanlar Osmanlı banisiydi, 
Hani şühedâ toprağıydı, asırlarca bizimdi. 
Köprüsü, camisi, hanıydı, hamamıydı, 
Milletimin gözbebeği, cânıydı, cânânıydı. 

Gel gör ki; o eller virandır şimdi. 
Bin elemli acıda yastadır şimdi. 
Gözü yolda kalmıştır, yoldadır şimdi. 
Ah dağlar! Silkinmeliyiz, günüdür şimdi. 

“BOSNA”da boy gösteren Sırplarla cânilerin, 
“MOSTAR”da yıkılan köprüler, yakılan camilerin, 
“tuzla”daki günahın, “GORAJDE”deki kanın, 
Hesabı sorulmalı “BM”ler, “NATO”ların. 

Eski halin öyle güzel ki, gitme yine öyle kal. 
Hasretini dört bir yana, bana sal. 
Sana kavuşmak her hâl, 
Bir başka bahara kaldı...