“Bir gün uçmağın kapısı açıldı. Küçük bir kız çocuğunun annesi kanatlanıp gitti sessizce. Çocuk: “Annem ellerimden kim tutacak” dedi. Bir başka gün, uçmak bir anneyi daha baştacı etti. Oğlu: “Annem” dedi omuzlarımda. Şiir, işte bu iki annenin aziz hatıralarına ithaf olunmuştur.” 

Annem, 
Unutmadım, biriktirdiğin kırkikindi yağmurlarını. 
Kar vakti, 
İğde kokulu kucaklarından akan 
Çeşmelerde yıkandığımı… 
Unutmadım, gecelerden yıldız toplayan 
Ellerinin sıcaklığını. 

Annem, 
Ne zormuş terkedilmiş evlerde aynaları tanımak, 
Ve bırakıp gitmek, 
Tahta beşiklerde çocuksu cesaretleri 
Zaman taş duvarlarda asılı bir heybede gizlenir 
Sesleri kesilir bahçey bakan küçük odaların 
Kaybolup giderler güneşi utan çocuklar (da) . 
Annem, 
Aynalar hırçın bir telaştadır… 
Ilık bir nefes gibi kokan saçların 
Bir avuç kızgın kum olur 
Dağılır çığ düşen yüreğimde 
Bir gül bahçesinde saklanır 
Gözyaşlarımız 
Yıllar önce semadan çaldığımız 
Ve taze buhurdan gibi kokar toprak 
Hatırlnır bir bir evvelden sakladıklarımız 
Aklıma çivilenir de şimdi 
Bilyelerimi sakladığım heybelerden 
Gülümseyişin 
Annem, 
Güvercinlere taş atan çocuk değilim 
Büyüdüm, biliyormusun dün bir çiçeğe 
Utandım, mahcup bir nazar gibi 
Eridim ellerinde 
Bir “ney”e üfledi uzaklarda bir deviş 
Yüreğimde göçe hazırlandı yörük bir acı 
Öğrettiğin dualarla hafifledi içimdki salıncak 

Annem, 
Sıcak sözler topladım duaların dilinden 
Bir ebru çerçevelendi gözlerimde 
Dilimin ucuna gelip durdu bir şey… 
Ellerinde kaldı dudaklarım 
Cam şekerlerimi fırlattığım 
Bayram sabahları 
Annem ellerimin sıcaklığıdır… 
25 Haziran 2005, Ordu