Güneş çekilirdi pencerelerden 
Karanlık bir mahrem gibi 
Usulca girerdi evlerimize 
Yağmur bir dua olurdu 
Yetim çocukların avuçlarında. 
Toprak suya doyardı… 
Oysa gözyaşlarının gücüne inanmazdım eskiden. 

Gök kubbede dua gibi dolaşırdı ahlar, 
Gezgin bir titreyiş olurdu içlerimizde 
Yer yüzü canlanırdı 
Uçurumlar, 
Dağ dorukları… 
Yeni bir sabah verirdi güneş ellerimize. 
Doru atlar çıkagelirdi 
Kar yığınlarından 
Zaman kaçak bir sevgili olurdu 
Bıçak sırtlarında 
Sızıldatırdı inceden ince… 
Gül kokuları kaçışırdı terli tutkulardan 
Uzaklığı öğrendiğim denizler, 
Annemin balkona astığı mavi gömleğim 
Aklımı çelerdi gitme diye. 

Sonra sen düşerdin aklıma 
Bir komşu kızının perçemine pervaz olurdu 
Telkâri gülüşlerin 
Ağlardı ezan vakti sebilleri özleyen testiler 
Ellerinde can bulurdu, 
Bir sonsuzluk gibi, 
Gözlerimde savrulan güvercinler. 
Alır başını giderdi kimsesiz kum taneleri 
Yağmura doyardı, 
Güneş kırıklarını toplayan 

Yorgun şemsiyeler. 
Kumdan yaptığımız kaleler gelirdi aklıma 
Bahçedeki leylaklar, yeni açmış ebe gümeçleri… 
Aklımı çelerdi gitme diye. 

Eğer sen deseydin gitmezdim 
Sonsuza kadar 
Ey mavi gömleğim, kimse sevmedi beni 
Senin kadar… 
18 Ağustos 2005, Ordu